Historia naszej parafii

Boguszowice prawie od początku swojego istnienia były siedzibą parafii, co potwierdzają rachunki świętopietrza z XIV i XV wieku i sprawozdania wizytacyjne biskupów wrocławskich z XVII w. Początki parafii nie są znane. Przyjmuje się, że istniała ona już przed końcem XIV wieku. Była to parafia duża. W r. 1447 obejmowała obszar ok. 44 km2. Należały do niej wsie Boguszowice, Brodek, Folwarki, Gotartowice, Kłokocin, Ligota, Rogoźna, Rowień i Rój. Pod względem diecezjal­nym Boguszowice należały do archidiakonatu opolskiego w diecezji wrocławskiej i do archiprezbiteriatu żorskiego. W tym kształcie terytorialnym parafia przetrwała do XX wieku. Dekretem z 2 grudnia 1925 r. biskup śląski August Hlond odłączył od parafii boguszowickiej miejscowości: Folwarki, Rogoźna, Wygoda i przyłączył je do parafii żorskiej. Dalsze pomniejszenie obszaru parafii nastąpiło po II wojnie światowej. W r. 1958 własną parafię otrzymał Rój. Od 1957 r. trwał proces oddzielenia się od Boguszowic Rownia, w którym mimo sprzeciwu władz zorganizowana została początkowo filia parafii boguszowickiej a od 1981 r. samodzielna parafia. W r. 1975 przeniesiono drewniany kościół boguszowicki do Ligockiej Kuźni, gdzie w r. 1977 erygowano samodzielną parafię. W tym samym roku odłączył się Kłokocin, a w r. 1978 erygowano samodzielną parafię w Boguszowicach Osiedlu. Aktualnie (2006) parafia swoim oddziaływaniem obejmuje mieszkańców Boguszowic Starych, osiedla przykopalnianego kop. Jankowice, Raszowca i Gotartowic.

Opiekę duszpasterską nad parafią sprawowali do r. 1810 cystersi z Rud. Klasztor rudzki uczestniczył w dochodach parafii, które wpływały z posiadłości rolnej, wynoszącej w r.1868 135 mórg (ok. 54 ha), z ofertoriów, dziesięciny i mesznego. Opat rudzki mianował proboszczów. W okresie reformacji kościół boguszowicki pozostał w rękach katolików. Boguszowice były prawdopodobnie w posiadaniu kościoła parafialnego już około roku 1300. Nie znamy dokładnego wyglądu budynku kościelnego. W połowie XVII w. była to budowla drewniana z dzwonnicą. Wokół kościoła rozciągał się cmentarz, na którym stała kostnica. Kościół był pod wezwaniem św. Wawrzyńca i równocześnie św. Marcina. W r. 1717 został wybudowany nowy drewniany budynek, w którym odprawiano nabożeństwa do r. 1975, kiedy to został przeniesiony do Ligockiej Kuźni. Przeniesienie to upamiętnia napis umieszczony w parku w Starych Boguszowicach na dwumetrowym granitowym słupie. Ołtarz główny kościoła, utrzymany w stylu barokowym, mieścił – namalowany prawdopodobnie przez Willmanna – obraz św. Wawrzyńca. W krypcie chowano przedstawicieli miejscowej szlachty; zmarłych księży chowano w Rudach. Mimo zmniejszenia obszaru parafii stary kościółek nie był w stanie pomieścić coraz liczniejszych wiernych. W r. 1935 poświęcono nową piękną świątynię pod wezwaniem Najświętszego Serca Pana Jezusa. W r. 1907 wybudowano nowe probostwo, które służyło do r. 2004, kiedy to oddano do użytku nowoczesny dom parafialny, w którym znalazły się pomieszczenia umożliwiające pracę duszpasterską, zgodnie ze współczesnymi wymogami. Kiedy cmentarz okalający kościół okazał się za mały, wybudowano w r. 1914 nowy, służący parafianom po dzień dzisiejszy.

Funkcje proboszczów pełnili cystersi z Rud. Najstarszym znanym duszpasterzem w Boguszowicach był ks. Mikołaj żyjący w połowie XV wieku. Ciekawą postacią był proboszcz o. Franciszek Stezechy (1620-1642). Wybrany na opata klasztoru rudzkiego, jako Polak nie został zatwierdzony przez cesarza austriackiego i prowadził pracą duszpasterską w Boguszowicach.

Od r. 1774 urząd proboszcza sprawował o. Feliks Sobeczko określany jako gorliwy kapłan, który uczynił wiele ku czci Pana Boga poprzez upiększenie kościoła. Postarał się o drogę krzyżową, nowe organy, alby, cynowe lichtarze i cztery cenne ornaty. W r. 1780 został odnowiony dach kościoła wraz z wieżą. W r. 1782 zo­stał postawiony na Boże Narodzenie żłobek betlejemski. Proboszcz Sobeczko zmarł w r. 1789 nagłą śmiercią.

Ostatni cysters urzędujący w Boguszowicach jako proboszcz to o. Wilhelm Sedlaczek (1790-1841), bardzo gorliwy kapłan, który również leczył ludzi.

Jego następca ks. Karol Markefka zmarł młodo w 1848 r. na tyfus grasujący wtedy m.in. w Boguszowicach.

Bardzo szanowanym proboszczem był ks. Antoni Pendziałek (1889-1909). Znano go z szacunku do prostych ludzi, odwzajemnianego ich miłością. odnowił kościół i wybudował nowe probostwo. Uczestniczył w polskim ruchu narodowym. Brał w obronę język polski.

W niepodległej Polsce swoje piętno na życiu parafii wycisnął ks. Karol Długaj (1927-1942). Zasłużył się budową okazałego budynku kościelnego.

Jego następca ks. Edward Tobola (1943-1990) przeprowadził pomyślnie parafię przez trudny okres wojny i realnego socjalizmu. Dużo wysiłku włożył w pogłębienie życia religijnego, otaczając opieką organizacje przykościelne (Sodalicja Mariańska) i stwarzając dogodne warunki do nauczania religii wyprowadzonej ze szkół. Patronował organizacji nowych jednostek kościelnych powstałych w wyniku podziału parafii boguszowickiej. Dbał o upiększenie i modernizację kościoła.

Znaczącymi zasługami mógł się poszczycić ks. Stanisław Gańczorz, proboszcz z lat 1991-2003. W czasie jego pracy duszpasterskiej nastąpił wzrost liczebny organizacji kościelnych. Powstała akcja Katolicka, Zespół Charytatywny. Zorganizowany został chór „Cor Jesu”, zaczęto wydawać miesięcznik parafialny „Serce Ewangelii”, zapoczątkowano organizowanie Festynu Farskiiego. Budynek kościelny został odnowiony, wybudowano nowe probostwo.

Kolejnym proboszczem był ks. Krzysztof Błotko (od 2003 do 2023 roku). Za jego czasów wymieniono witraże i została oddana do użytku w roku 2008 roku kaplica pogrzebowa.

Obecnie funkcję administratora parafii pełni ks. Paweł Habrajski.